Dzień w którym wszystko się zaczęło... czyli trudne dobrego początki ;)

Pamiętam ten dzień jak dziś. 19 marca 2012 r. na godzinę 15.00 mieliśmy stawić się w szpitalu do porodu. Poprzedniej nocy nie mogłam spać. Ciężko było mi zebrać myśli. Z jednej strony, nie mogłam doczekać się tego momentu, kiedy w końcu zobaczę moje dziecko.  Z drugiej jednak strony towarzyszył mi wielki strach przed operacją (bo przecież cesarskie cięcie tym jest), przed komplikacjami (o których przeczytałam 4 strony na Sali porodowej i bałam się jeszcze bardziej). Ale najbardziej bałam się tego, czy uda mi się być dobrą mamą i czy będę miała ten instynkt.

Oczywiście już o 14.30 byłam na miejscu, bo nie mam w zwyczaju się spóźniać. Wchodząc do izby przyjęć miałam ochotę uciec. Dostałam jednak duże wsparcie, więc było mi łatwiej. Chciałam, żeby „Julianowy” tatuś był ze mną cały czas.

O 15.00 trafiliśmy do Sali porodowej. Była wspaniała. Sala lawendowa – jak sama nazwa na to wskazuje, w pięknych fioletach – a w niej piłki, drabinki, wanna z masażem.  Wooow! Byłam w ogromnym szoku! Do 20.00 czekaliśmy co z nami będzie dalej. Przyszedł nasz lekarz i powiedział, że to już. Miałam tak wysoki poziom adrenaliny, że zaczęłam się trząść. Pojechałam na salę operacyjną, dostałam znieczulenie zewnątrz oponowe. Ale mimo to czułam, że coś mi robią. Uczucie dziwne i nikomu nie polecam. Zresztą, samego cesarskiego cięcia też. Do dziś mam wyrzuty, że Julian nie przyszedł na świat w sposób naturalny. Mitem jest to co mówią na temat CC (cesarskiego cięcia), że CC to nic wielkiego i nic nie boli. Sam poród nie boli, ale to co się dzieje później jest straszne.

Wyjęli Juliana. Zabrali go powycierać, a On tak płakał. Miałam ochotę wstać i biec do niego. Pokazali mi go na chwilę i zabrali do taty. A ja musiałam czekać. Leżałam i płakałam. Chciałam go mieć przy sobie cały czas. Chciałam go nakarmić. Prosiłam, ale mówili, że dziś nie ma mowy. Mam leżeć i nawet nie podnosić głowy, bo narobię sobie szkody.

Przewieźli mnie do innej sali. Było późno, ale pozwolili na widzenie. Nawet nie pamiętałam do końca, jak wygląda mój syn. Byłam w szoku. Powiedzieli tylko: „Zdrowy, 10 punktów, 56 cm i 3530g. Wszystko w porządku, śpi.”  Dostałam jego zdjęcie od „Julianowego” taty na telefon. Oglądałam je całą noc. Była prawie 22.00 i musiałam zostać sama. Ale ja wcale nie chciałam być sama. Chciałam mojego synka. Żeby czas minął szybciej, dzwoniłam do najbliższych. Dali mi kroplówki żebym wreszcie poszła spać ( i zasnęłam po drugiej dawce relanium) i przestała płakać. Wstałam o 5.00 rano i wołałam pielęgniarki żeby mnie zabrały do Juliana. Mówili, że nie mogę jeszcze. Przyjdzie lekarz, zobaczymy co dalej. A ja ciągle nie mogłam powstrzymać płaczu. Chciałam go tulić, całować, oglądać.

Od 9.00 krzyczałam na wszystkich, że ja muszę już wstać. Zgodzili się, skoro jestem taka uparta... I wtedy przeżyłam kolejny szok. Ledwo szłam. Szurałam nogami. Nie mogłam się wyprostować. Bolało, okropnie bolało. Szew ciągnął. Czułam się jak 70-cio letnia staruszka i chyba nawet tak wyglądałam. Nie mogłam nic zrobić. Ale w zaparte szłam dalej, musiałam nakarmić Juliana. Przecież On był głodny. Ściągnęłam męża z pracy. Pomyślałam, że może jego posłuchają. Przyjechał. Wziął wózek, bo w życiu nie doszła bym na tę salę dla noworodków sama. Pojechałam. Zobaczyłam Juliana, tak już w pełni świadomie (bo jednak przy tym znieczuleniu i nadmiarze emocji niewiele pamiętałam, znałam go ze zdjęcia w komórce). I to był ten najpiękniejszy moment w życiu. Byłam mamą i tuliłam mojego małego syna. Chwila którą zawsze będę przeżywać, wspominać i przy niej się wzruszać. I od tego momentu rozpoczęło się moje prawdziwe macierzyństwo. Rozpoczęliśmy też NASZĄ DROGĘ MLECZNĄ która trwała kolejne 22 miesiące…

Do usłyszenia ! Cieszę się niezmiernie jeżeli ktoś czyta te moje wypociny…

O książkach, których się nie czyta. O książkach, które zbliżają...

Na wstępie chciałabym przeprosić za moją nieobecność. Spowodowane jest to wieloma zawirowaniami i komplikacjami w moim życiu. Wciąż mam niewiele czasu, ale pisanie sprawia mi radość ( mam nadzieje,  że komuś też czytanie tego ) więc będę częściej się tu wypowiadać.

Tym razem recenzja. Chyba nawet zbiorowa. Bywam w księgarniach często i wypatruję perełek, które za jakiś czas dołączam do naszej sporej już kolekcji książek. I za każdym razem irytuje mnie wiele książek, z okropnymi ilustracjami bądź nic nie niosącą treścią. I z tego miejsca chce wam pokazać Nasze ukochane książki. A i każdy odwiedzający Nas się w nich zakochuje. To ksiązki, które powodują że musimy na chwilę usiąść i uruchomić wyobraźnie. By przekazać dziecku jak wiele możemy sami stworzyć w naszych głowach. Te książki są geniuszem, są czymś co łączy pokolenia.

Po pierwsze "Na budowie" i "Auta" wydawnictwa Babaryba. To rarytas dla fanów motoryzacji i samochodów. A więc dla mojego syna, który kocha "samosiuty". Bohaterami książki są zwierzęta, które wcielają się w ludzkie role, a jakie są ich historie zależy od nas. To my je tworzymy inspirując się obrazkami, które są niezwykle piękne i kolorowe. Jak dla Nas strzał w dziesiątkę, codziennie wracamy do tych pozycji. W doskonały sposób możemy ćwiczyć wzrok i spostrzegawczość dziecka, prosząc aby wskazało wybraną przez nas postać, pojazd lub przedmiot. A pytając o nazwy poszczególnych elementów możemy ćwiczyć słownictwo i mowę malucha.

Kolejne pozycje to 3 książki wydawnictwa Dwie Siostry. A mianowicie Miasteczko Mamoko. Zabawa z dzieckiem polega dokładanie na tym samym, na tworzeniu i opowiadaniu historii. A w przyszłości to zapewne dziecko będzie nam przedstawiać wspaniale przygody bohaterów. Zaletą wszystkich pokazywanych książek jest to, że mają sztywne strony i nadają się już dla najmłodszych dzieciaków. Chociaż te zupełnie malutkie mogą mieć problem ze skupieniem przy takiej ilości szczegółów. W tej serii bohaterami są również zwierzęta. Z tą różnicą, że każda z części przestawia inny okres historyczny. "Dawno temu w Mamoko" pokazuje nam czasy starożytność, "Miasteczko Mamoko" to współczesność. Ostatnia część "Mamoko 3000" pokazuje świat, jakiego możemy się spodziewać za kilkadziesiąt lat. 

 "Miasteczko Mamoko"

"Dawno temu w Mamoko"

"Mamoko 3000"

Ostatnimi z tego typu książek, które mamy to "Na ulicy czereśniowej". Tym razem bohaterami są ludzie. A każda z części opisuję inną porę roku. Wiosną wszystko zieleni się i budzi do życia, latem możemy zbierać dojrzałe czereśnie i wypoczywać w ogrodach. Jesień to czas zbiorów i przygotowań do zimy. Z kolei zima to czas zabaw na śniegu, oraz moment w którym przyroda odpoczywa a nasze drzewa zgubiły liście. W tej serii zaletą jest możliwość pokazania dziecku różnić pomiędzy poszczególnymi porami roku. 

Mam nadzieje, że są tacy którzy wytrwali do końca i taki których coś zainteresowało. Najbardziej ucieszy mnie to, gdy ktoś myśląc o prezentach dla dzieci sięgnie po którąś z tych pozycji. Zgodnie z obietnicą postaram się pisać częściej. W środę Julian, obchodzi drugie urodziny już z tej okazji mam uszykowany post. Chciałabym, żebyście powiedzieli o czym chcecie czytać.

Do zobaczenia niebawem.